’t Was altijd een feest om met m’n opa en oma mee te mogen rijden. In m’n opa’s helder-geel-geverfde Taunus Ford, of z’n knaloranje Audi 80. Hij kreeg geen ongelukken als we meereden. Vanwege die opvallende kleuren?
Eigenlijk… was m’n oma ook al rij-instructeur. Dus daar liggen mijn ‘roots’.
Linksaf Piet.
Pi-iet, richting uit!
Hier is ’t voorrang, Piet.
Eenrichtingverkeer, Piet
Hier 50, pas op hoor.
Richting in!
Tot in de jaren ’60 van de vorige eeuw was een uitklapbare richtingaanwijzer nog normaal. Je deed toen richting uit en in; nu doe je richting
aan en uit.
Zijn rijgedrag had weinig met modern rijgedrag uit te
staan. Hij reed niet defensief of anticiperend. Zo leer ik dat nu wel in mijn
rijschool aan de toekomstige automobilisten: Het Nieuwe Rijden.
Als je zo naar m’n opa’s rijgedrag kijkt, lijkt het apart
dat hij zelfstandig de weg op mocht.
Of had hij gewoon veel externe sturing nodig? Het enige
ongeluk dat hij ooit gehad had, is een kop-staart-aanrijding. Dat was niet zijn
schuld.
En jij? Ben jij al vrij van externe sturing? Of heb jij
van jezelf niet in de gaten dat je eigenlijk -ik hoop in mindere mate- met
externe sturing rijdt?
Als alle automobilisten hun gebrek in de gaten hadden,
waren de boetes al lang afgeschaft. Ik probeer nieuwe automobilisten daarop attent te maken.
Daar liggen immers mijn ‘roots’.